Od kilku lat w
Krakowie działa Muzeum Sztuki Współczesnej „MOCAK”. Postanowiłem przypatrzeć
się jego działalności i zobaczyć na czym polega praca w takiej placówce.
Siedziba MOCAKu
znajduje się przy ul. Lipowej. Z centrum trzeba udać się ul. Starowiślną w
kierunku na most. Po drodze mijamy cały Kazimierz. Muzeum otaczają zakłady i
fabryki. Chyba to jakaś dzielnica przemysłowa i tak pomiędzy tymi zakładami
wyłania się budynek MOCAKu. Zresztą sąsiaduje z nim oddział Muzeum historii
Krakowa – Fabryka Schindlera.
Zrobiłem zdjęcie
frontu na instagrama i ruszyłem dalej do środka. Wchodzę, patrzę i poczułem się jak w
londyńskim Tate Modern. Recepcja, sklepik muzealny, kawiarnia wszystko robi
bardzo pozytywne wrażenie i oddaje tematykę muzeum.
W części
wystawienniczej trafiłem na trzy duże wystawy. Pierwsza przekrojowa wystawa prac Władysława
Hasiora. Niezwykłego rzeźbiarza i performera, który do „budowania” swoich prac
wykorzystywał chyba wszystko, co nigdy by wam nie skojarzyło się nawet, że można
to użyć do stworzenia rzeźby czy obrazu… Kiedyś miałem okazję zobaczyć małą część jego
twórczości, którą eksponuje jedna z zakopiańskich galerii, ale to właśnie w
MOCAKu mogłem zobaczyć dosłownie wszystko w temacie Hasiora.
Tutaj nie chce
wchodzić w szczegółowy opis wystawy, ale już na podstawie tylko tej ekspozycji
mogę stwierdzić, że ekipa MOCAKu poświęca bardzo dużo pracy, aby „wyprodukować”
daną wystawę. Sprowadzenie tak wielu prac wymaga pomysłowości, oraz mnóstwo
kontaktów z galeriami w kraju i świecie. Wiadomo wystawy, żeby były dobre muszą
mieć dobrych kuratorów, ale ja dopatruje się tej strony animatorskiej. Widzę za
tymi kuratorami ekipę osób, które codziennie szukały danych prac, dzwoniły do
galerii, muzeów i w jakiś cudowny sposób sprowadzały prace na daną wystawę.
Następnie
zobaczyłem dużą prezentację fotografii Rune Erakera, norweskiego fotografa. Na
wystawie zaprezentowano 72 czarno – białe fotografie z cyklu „Zapach tęsknoty”.
To ciekawa prezentacja. Ukazuje ona podróż fotografa po 22 krajach świata,
gdzie od 1988 roku przez kilkanaście lat fotografował zwykłych ludzi próbujących
żyć w czasie wojny i konfliktów zbrojnych i głodu. Wystawa porusza i nie da się
przejść obok niej obojętnie. Mi pokazała ponadwymiarowość tego zjawiska.
Zobaczyłem także
kilkadziesiąt malutkich obrazków autorstwa Aliny Dawidowicz. Można by ją
określić mianem krakowskiego Nikifora. Alina Dawidowicz, która zmarła w 2007
przez całe życie zajmowała się nauką. Z wykształcenia była matematykiem i
pracowała na Politechnice Krakowskiej. Po odejściu na emeryturę w latach 80tych
całkowicie oddała się swojemu malarstwu. Teraz wyobraźcie sobie salę, w której
jest – tak mi się wydaję - kilka tysięcy malutkich ilustracji na których znajduje
się architektura, ludzie, natura. Obrazki te malowane są w specyficzny sposób i
pokazują świat przez pryzmat Aliny Dawidowicz. Bardzo ciekawa wystawa… i
ciekawa historia…
W podziemiach
muzealnych prezentowana jest kolekcja stała MOCAKu. Znajdują się tam prace
wielu współczesnych artystów. Szczerze znałem około 15 artystów. Cała reszta to
dla mnie nowość. To pokazuje, że zjawisko „sztuka współczesna” – sztuka ostatnich kilkudziesięciu lat ciągle ewoluuje.
Wystawę utworzono pod wspólnym mianownikiem „media” i ich różnoraka
interpretacja.
 |
| Sasnal :) |
Tak więc –
bardzo Wam polecam wstąpić do MOCAKu w Krakowie. Znajdziecie tam świetne i
dobrze przygotowane wystawy. Samo zwiedzanie budynku muzeum to przyjemność –
świetny projekt. W sklepiku muzealnym dużo fajnych gadżetów a także bogaty
zbiór książek i albumów o sztuce. Warto wspomnieć na koniec, że ja oczywiście
nie powiedziałem o wszystkich wystawach, które są obecnie w MOCAKu, także o
innych inicjatywach muzeum. Trochę tego jest.
To będzie temat
mojej kolejnej opowieści o tym ciekawym miejscu w Krakowie.
Pozdrawiam
Reanimator
p.s. Pozdrawiam Ewelinę z działu promocji i Agnieszkę z koordynacji wystaw :) Dzięki za spotkanie :)
Tak powstał Instagramers Rzeszów :) Już tłumaczę o co chodzi...
